لودوپا (ایزیکام) Carbidopa-Levodopa (Sinemet) (اطلاعات دارویی)

1 سال ago / 467 دیده شده

Rate this post

لودوپا (ایزیکام) Carbidopa-Levodopa (Sinemet)

نام ژنریک

Levodopa/Carbidopa

اشکال دارویی:

Tablet: Levodopa 100 mg+Carbidopa (as Monohydrate)

۱۰mg, Levodopa 100mg+Carbidopa (as Monohydrate) 25mg

Tablet: Levodopa 250mg (Forte) + Carbidopa (as Monohydrate) 25 mg

طبقه‌بندی مصرف در بارداری:

رده C

نام‌های تجاری:

Madopar

Levodopa/Carbidopa

Isicom

طبقه‌بندی فارماکولوژیک:

مهارکننده دکربوکسیلاز به همراه پیش ساز دوپامین

طبقه‌بندی درمانی:

ضدپارکینسون

موارد مصرف :

این دارو در کنترل بیماری پارکینسون مصرف می شود.

مکانیسم اثر :

اثر مهارکننده دکربوکسیلاز: کاربی دوپا دکربوکسیله شدن محیطی لوودوپا را مهار کرده و درنتیجه سرعت تبدیل آن به دوپامین را در بافت‌های خارج مغزی کاهش می‌دهد. این عمل موجب افزایش لوودوپای در دسترس برای انتقال به مغز می‌شود، یعنی جایی که لوودوپا در اثر دکربوکسیله شدن به دوپامین تبدیل می‌شود.

فارماکوکینتیک :

جذب: حدود ۷۰-۴۰ درصد داروی مصرف شده جذب می‌شود. غلظت پلاسمایی لوودوپا با مصرف همزمان آن با کربی دوپا افزایش می‌یابد، زیرا کربی دوپا متابولیسم محیطی لوودوپا را مهار می‌سازد.

پخش: به طور گسترده در کلیه بافت‌های بدن، بجز CNS انتشار می‌یابد. لوودوپا در شیر نیز ترشح می‌شود.

متابولیسم: متابولیسم کربی دوپا زیاد نیست. این دارو متابولیسم لوودوپا را در دستگاه گوارش مهار ساخته و موجب افزایش جذب دارو از دستگاه گوارش و غلظت پلاسمایی آن می‌شود.

دفع: حدود ۳۰ درصد این دارو به صورت تغییر نیافته طی ۲۴ ساعت از طریق ادرار دفع می‌شود. با مصرف همزمان لوودوپا و کربی دوپا، مقدار لوودوپای دفع شده به صورت تغییرنیافته در ادرار حدود شش درصد افزایش می‌یابد. نیمه عمر دارو ۲-۱ ساعت است.

عوارض جانبی :

۱- این دارو نباید در پارکینسون ناشی از مصرف دارو‌ ها استفاده شود.

۲- در صورت وجود بیماری‌ های ریوی، اولسر پتیک، بیماری قلبی-عروقی، گلوکوم با زاویه بسته،‌ ملانومای پوست و بیماری روانی باید با احتیاط فراوان تجویز شود.

اعصاب مرکزی:

حرکات دیسکینتیک، دیستونیک و شبه کره، شکلک درآوردن غیراختیاری، حرکات سر، تکان‌های میوکلونیک بدن، آتاکسی، لرزش، پرش عضلات، حملات برادی کینتیک، اختلالات روانی، اغتشاش شعور، از دست دادن حافظه، عصبانیت، اضطراب، رؤیاهای آشفته، احساس سرخوشی، کسالت، ضعف، خستگی، افسردگی شدید، تمایلات خودکشی، زوال عقل، دلیریوم، توهمات (قطع یا کاهش مقدار مصرف دارو ممکن است ضروری باشد). سندرم نورولپتیک بدخیم.

قلبی ـ عروقی:

افت فشار خون وضعیتی، ضربات نامنظم قلب، برافروختگی، فلبیت.

چشم، حلق:

اسپاسم پلک‌ها، تاری دید، دوبینی، میدریاز یا میوز، فعال شدن سندرم هورنر نهفته بحران اکولوجایریک، آب ریزش بینی.

دستگاه گوارش:

تهوع، استفراغ، بی اشتهایی، کاهش وزن (در شروع درمان)، یبوست، نفخ، اسهال، درد اپی گاستر، سکسکه، افزایش ترشح بزاق، خشکی دهان، احساس طعم تلخ در دهان.

ادراری ـ تناسلی:

تکرر ادرار، احتباس ادرار، بی اختیاری ادرار، تیره شدن رنگ ادرار، اعمال جنسی نامتناسب و بیش از حد، نعوظ مداوم و دردناک آلت تناسلی.

خون:

کم خونی همولیتیک، آگرانولوسیتوز، لکوپنی، ترومبوسیتوپنی.

کبد:

مسمومیت کبدی.

سایر عوارض:

عرق تیره رنگ، تهویه بیش از حد.

توجه: در صورت بروز حرکات غیرقابل کنترل و غیرمعمول بدن، ضربان نامنظم یا طپش قلب، اسپاسم یا بسته شدن پلک‌ها، یا تهوع و استفراغ مداوم و شدید، باید مصرف دارو قطع شود.

تداخل های دارویی :

مصرف توأم لوودوپا با دار و‌های بی هوش کننده استنشاقی مانند ‌هالوتان با خطر آریتمی همراه است. مصرف توأم این دارو با دارو های ضدافسردگی مهارکننده مونوآمین اکسیداز از جمله فورازولیدون و پروکاربازین منجر به افزایش فشار خون می‌ گردد. مصرف همزمان ‌هالوپریدول، فنوتیازین‎ ها و تیوگزانتین ها با لوودوپا، ممکن است سبب آنتاگونیزه شدن اثرات لوودوپا شود.

تداخل دارویی

مصرف همزمان با آمانتادین، بنزودیازپین، یا تری هگزی فنیدیل ممکن است اثربخشی لوودوپا را افزایش دهد.

بروموکریپتین، در صورت مصرف همزمان ممکن است موجب بروز افزایش اثرات اضافی شده و درنتیجه کاهش مقدار مصرف لوودوپا لازم شود.

بیهوش کننده‌ها یا هیدروکربن‌های استنشاقی ممکن است موجب آریتمی قلبی شوند، زیرا غلظت دوپامین درون زاد افزایش می‌یابد (مصرف لوودوپا – کاربی دوپا ۸-۶ ساعت قبل از مصرف داروهای بیهوش کننده، مانند هالوتان، باید قطع شود).

ضداسیدهای حاوی کلسیم، منیزیم، یا بیکربنات سدیم ممکن است جذب لوودوپا را افزایش دهد. با فاصله یک ساعت مصرف شوند.

مصرف همزمان داروهای ضدتشنج (هیدانتوئین)، بنزودیازپین‌ها، دروپریدول، هالوپریدول، فنوتیازین‌ها، آلکالوئیدهای روولفیا (رزرپین) و تیوگزانتین‌ها با این دارو ممکن است اثرات درمانی لوودوپا را کاهش دهد.

مصرف همزمان با داروهای کاهنده فشار خون ممکن است موجب افزایش اثر کاهنده فشار خون شود.

متیل دوپا ممکن است اثرات ضد پارکینسون لوودوپا را تغییر داده و موجب بروز اثرات سمّی اضافی بر روی CNS شود.

مصرف همزمان با داروهای مهارکننده MAO ممکن است موجب بحران زیادی فشار خون شود. مصرف داروهای MAOI باید ۴-۲ هفته قبل از شروع لوودوپا کاربی دوپا قطع شود.

داروهای مقلد سمپاتیک، در صورت مصرف همزمان با این دارو ممکن است خطر آریتمی قلبی را افزایش دهند (کاهش مقدار مصرف داروهای مقلد سمپاتیک توصیه شده است. با وجود این، مصرف لوودوپا – کاربی دوپا آریتمی قلبی ناشی از اثرات مقلد سمپاتیک دوپامین را کاهش می‌دهد).

آنتی کولینرژیک‌ها باعث کاهش جذب و یا افزایش متابولیسم روده‌ای لوودوپا شده و اثرات دارو را کاهش می‌دهند.

ضدافسردگی‌های سه حلقه‌ای باعث افت فشار خون وضعیتی و تداخل در جذب لووودپا می‌شوند. بیمار را مانیتور کنید.

اثر بر آزمایشهای تشخیصی

بعد از مصرف طولانی مدت، اندازه گیری آنتی گلوبولین (آزمون کومبس) گاهی اوقات مثبت می‌شود.

مصرف لوودوپا – کربی دوپا ممکن است غلظت سرمی گونادوتروپین را افزایش دهد.

غلظت اسید اوریک سرم و ادرار ممکن است افزایش کاذب نشان دهد.

در تعیین عملکرد تیروئید، ممکن است پاسخ هورمون تحریک کننده تیروئید (TSH) به پورتیرلین مهار شود.

در تعیین گلوکز ادرار با استفاده از روش احیای مس ممکن است نتایج مثبت کاذب، و در روش گلوکز اکسیداز نتایج منفی کاذب حاصل می‌شود.

در تعیین کتون ادرار با استفاده از روش dip stick، تعیین نوراپی نفرین ادرار و تعیین پروتئین ادرار با استفاده از آزمون Lowery ممکن است نتایج مثبت کاذب حاصل شود.

اثرات سیستمیک این دارو ممکن است غلظت ازت اوره خون (BUN)، آلانین آمینوترانسفراز (ALT)، آلکالین فسفاتاز، آسپارتات آمینوترانسفراز (AST)، بیلی روبین سرم، لاکتیک دهیدروژناز (LDH) و ید پیوندیافته به پروتئین سرم را افزایش دهد.

باعث کاهش هموگلوبین، WBC، گرانولوسیت و پلاکت‌ها می‌شود.

موارد منع مصرف و احتیاط

موارد منع مصرف:

حساسیت به لوودوپا، کربی دوپا یا دیگر اجزای فرمولاسیون، گلوکوم زاویه بسته، استفاده از مهارکننده‌های مونوآمین اکسیداز ۱۴ روز قبل (به جز در مورد MAO B که امکان تجویز همزمان با دوز مناسب وجود دارد)، سابقه ملانوم یا دیگر ضایعات تشخیص داده نشده پوستی.

موارد احتیاط:

دارو باعث ایجاد یا تشدید دیس کینزی می‌شود. استفاده از آگونیست‌های دوپامین برای درمان پارکینسون یا سندرم پای بی قرار باعث ایجاد یک سری رفتارهای اجباری و خارج از کنترل می‌شود که به صورت قماربازی پاتولوژیک، افزایش میل جنسی یا پراشتهایی خود را نشان می‌دهد. هرچند در این مورد عقاید متفاوت است و ممکن است این حالات مربوط به بیماری زمینه‌ای یا عوامل دیگر باشد. کاهش دوز یا قطع مصرف دارو باعث برگشت این رفتارها در بعضی از بیماران شده است.

افت فشار وضعیتی

دارو باعث افت فشار وضعیتی می‌شود. بیماران پارکینسونی پاسخ خوبی به تغییرات وضعیتی ندارند. بیمارانی که در معرض ریسک هایپوتانسیون هستند (مثل کسانی که داروهای ضدفشارخون مصرف می‌کنند یا بیماران قلبی – عروقی یا بیماری‌های عروق مغزی) با احتیاط به کار رود. این بیماران باید از نظر علائم افت فشار وضعیتی بخصوص زمانی که دوز دارو افزایش می‌یابد مانیتور شده و به آنها اطلاع لازم داده شود.

خواب آلودگی

دارو باعث ایجاد خواب آلودگی حتی ضمن انجام کارهای روزمره می‌شود. از نظر خواب آلودگی روزانه یا دیگر اختلالات خواب زمینه‌ای بیمار را مانیتور کنید. در صورت بروز خواب آلودگی قابل توجه روزانه مصرف دارو را قطع کنید. همراه دیگر داروهایی که باعث دپرسیون CNS می‌شوند با احتیاط به کار رود. داروهای سداتیو و اتانول باعث تشدید اثرات دارو می‌شوند.

سایر موارد

در بیماران با سابقه بیماری‌های قلبی – عروقی مانند سکته قلبی و آریتمی با احتیاط به کار رود.

دارو ممکن است باعث افزایش کاذب سطح کاتکول آمین‌های ادرار یا پلاسما شده و در تشخیص بیماری‌هایی مانند فئوکروموسیتوما مشکل ایجاد کند.

در بیماران گلوکومی با احتیاط تجویز شده و میزان فشار داخل چشم مانیتور شود. در موارد نارسایی کبدی و کلیوی و زخم پپتیک و بیماری‌های تنفسی با احتیاط به کار رود. در بیماران با اختلالات سایکوتیک با احتیاط کامل تجویز شود. بیماران از نظر بروز افسردگی و تمایلات خودکشی بررسی شوند.

بیماران مسن به اثرات CNS ناشی از این دارو حساسترند. ایمنی و اثربخشی دارو در کودکان اثبات نشده است.

مصرف پروتئین به صورت منقسم در طی روز باشد تا نوسان سطح لوودوپا رخ ندهد.

قطع مصرف ناگهانی یا کاهش دوز این داروها بعد از مصارف طولانی مدت باعث ایجاد سندرم شبیه سندرم نورولپتیک بدخیم می‌شود. در این موارد مصرف دارو را قطع کنید.

ملاحظات اختصاصی

۱- وضعیت بیمارانی که داروی کاهنده فشار خون یا کاهنده قند خون مصرف می‌کنند به دقت پیگیری شود. مصرف داروهای مهارکننده MAO حداقل دو هفته قبل از درمان با این دارو قطع شود.

۲- مقدار مصرف دارو براساس پاسخ و تحمل بیمار نسبت به دارو تنظیم می‌شود. واکنش‌های درمانی و جانبی با مصرف ترکیب لوودوپا – کاربی دوپا سریع تر از مصرف لوودوپا به تنهایی بروز می‌کند. علائم حیاتی، بخصوص در حین تنظیم مقدار مصرف دارو، کنترل و پیگیری شده و هرگونه تغییرات مهم گزارش شود.

۳- پرش عضلات و اسپاسم پلک‌ها (پرش پلک‌ها) ممکن است از علائم اولیه مصرف بیش از حد دارو باشند.

۴- بیمارانی که دارو را به مدت طولانی مصرف می‌کنند، از نظر بروز دیابت و آکرومگالی به طور مرتب مورد بررسی قرار گیرند. آزمون‌های خونی و ارزیابی عملکرد کلیه و کبد به طور دوره‌ای تکرار شود.

۵- در صورت مصرف لوودوپا به تنهایی، مصرف این دارو باید حداقل هشت ساعت قبل از شروع درمان با لوودوپا – کربی دوپا قطع شود. ترکیب اولیه باید حاوی ۲۵-۲۰ درصد دوز لوودوپای قبلی باشد.

۶- این ترکیب دارویی معمولاًمقدار مورد نیاز لوودوپا را تا ۷۵ درصد کاهش داده و درنتیجه موجب کاهش بروز عوارض جانبی دارو می‌شود.

۷- پیریدوکسین (ویتامین B6) اثرات مفید لوودوپا – کربی دوپا را خنثی نمی‌کند. مولتی ویتامین‌ها را می‌توان بدون ترس از دست دادن کنترل نشانه‌ها، مصرف کرد.

۸- در صورت قطع موقت درمان، مقدار معمول روزانه را می‌توان به محض شروع تجویز کرد.

۹- حداکثر اثربخشی دارو ممکن است تا هفته‌ها یا ماهها بعد از شروع درمان ظاهر نشود.

۱۰- به خاطر ریسک ایجاد سندرم شبیه سندرم نورلپتیک بدخیم در صورت کاهش دوز ناگهانی یا قطع مصرف بیمار را تحت نظر داشته باشید.

روش تجویز:

دارو را طوری تنظیم کنید که بیمار در ساعات بیداری دریافت کند. تجویز دارو با غذا عوارض گوارشی را کاهش می‌دهد.

مسمومیت و درمان

تظاهرات بالینی: ضربان نامنظم قلب، طپش قلب، تهوع و استفراغ شدید و مداوم، اسپاسم یا بسته شدن پلک‌ها.

درمان: شامل شستشوی فوری معده و مصرف داروهای ضدآریتمی، در صورت لزوم، می‌شود. پیریدوکسین برای رفع اثرات ترکیب لوودوپا – کربی دوپا مؤثر نیست.

نکات قابل توصیه :

۱- درمان با این دارو را باید با مقادیر کم شروع نمود و به صورت تدریجی مقادیر دارو را افزایش داد (با فواصل ۲ تا ۳ روز). مقدار مصرف نهایی معمولاً بر اساس بهبود تحرک بیمار و عوارض جانبی دارو تعیین می شود.

۲- تهوع و استفراغ ندرتاً باعث محدودیت در مقدار داروی دریافتی می شوند. مصرف دارو بعد از غذا تحمل آن را بهتر می‌کند.

۳- برای دستیابی به حداکثر اثر درمانی، ممکن است چند هفته تا چند ماه وقت لازم باشد.